Η κραυγή της απελπισίας

Μέρα και αυτή μου έλαχε να δω τον 'μάντη' στο Σύνταγμα με την πραγματική του στολή. Κόσμος μαζεμένος, ταραχή, φωνές, γαβγίσματα, ένστολοι ζητιάνοι και μάγοι της επικοινωνίας. Τέλος πάντων, όλοι οι χαρακτήρες του Νίτσε στο Σύνταγμα να διαπιστώνουν τη δυστυχία, το αδιέξοδο, αλλά και μια θέληση φθοράς , εξέγερσης, καταστροφής να πλανάται στον αέρα.
Καθώς λοιπόν καθόμουν εκεί στην γωνία, με το μυαλό μου να ζωγραφίζει σκιές, συλλογιζόμενος, αληθινά!- όχι τον εαυτό μου ούτε τις σκιές του αύριο- ξαφνικά φοβήθηκα και ξαφνιάστηκα γιατί είδα πλάι στη σκιά μου μια άλλη σκιά. Και όπως κοίταξα γρήγορα γύρω μου, στο πλάι μου στέκονταν ο μάντης, ο ίδιος εκείνος που μήνες τώρα κήρυττε τη μεγάλη κούραση του "όλα είναι ίδια, τίποτα δεν αξίζει τον κόπο, ο κόσμος δεν έχει νόημα, η γνώση πνίγει" στα μαγαζιά των μάγων. Το πρόσωπό του όμως είχε στο μεταξύ αλλάξει και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σας το δείξω...

Τρόμαξα, η καρδιά μου τρόμαξε πάλι: τόσες πολλές κακές αναγγελίες και μαύρες προφητείες ζωγραφίζονταν πάνω σ' εκείνο το πρόσωπο.
Ευτυχώς βρέθηκαν δύο καλοί άνθρωποι και τον πήραν μακρυά μου και έτσι δεν αντάλλαξα κουβέντα μαζί του.
Δεν την πιστεύεις την ανάρτηση; Κουνάς το κεφάλι; Πάει καλά! Εμπρός! Να μια φωτογραφία.

Μη γελάς, σε βλέπω...