Τα πρωϊνά νυχτερινά κάλαντα

"Είναι νύχτα όταν γράφονται αυτοί οι ήχοι: τώρα είναι πρωί σαν τις πηγές των λέξεων που αναβλύζουν. Και η ψυχή μου είναι μια πηγή που αναβλύζει κάλαντα.
Είναι νύχτα: τώρα με βλέπω να γυαλίζω το τριγωνάκι και ξυπνούν μέσα μου τα κάλαντα εκείνων που αγαπούν. Και η ψυχή μου είναι τα θρυμματισμένα κάλαντα ενός όντος που αγαπά.
Κάτι άσβεστο, κάτι ασίγαστο υπάρχει μέσα μου, θέλει να ακουστεί δυνατά, σαν καθημερινά κάλαντα σε αδιάφορους ανθρώπους. Μια λαχτάρα για αγάπη υπάρχει μέσα μου, που τραγουδά η ίδια τη γλώσσα της αγάπης.
Είμαι φως: αχ, να ήμουν νύχτα! Αλλά αυτή είναι η μοναξιά μου, να είμαι περικυκλωμένος από φως..."
Αυτά τα κάλαντα τραγούδησα το πρωί, σαν μια επιθυμία να ήμουν σκοτεινός και νυχτερινός, να βυζαίνω συνέχεια τους μαστούς του φωτός, τα μικρά σπινθηροβόλα αστέρια που σαν φωτεινά σκουλήκια χαρίζουν φως στον ουρανό να προσκυνώ.
Το ένοιωσα όμως: Ζω μέσα στο δικό μου φως, πίνω πάλι τις φλόγες που ξεπηδούν από μέσα μου. Δεν γνωρίζω την ευτυχία εκείνου που παίρνει, συνεχώς πια ονειρεύομαι πως το να κλέβεις πρέπει να δίνει περισσότερη ευτυχία από το να παίρνεις.
Αυτή είναι η φτώχεια μου, να μην ξεκουράζεται ποτέ το χέρι μου από το να δωρίζει...
"Αυτός είναι ο φθόνος σου, να βλέπεις μάτια που περιμένουν και τις φωτισμένες νύχτες της λαχτάρας, άκουσα τη φωνή να μου τραγουδά."
Παίρνουν από μένα, απάντησα βιαστικά και λούφαξα μέσα στη δυστυχία όλων των δωρητών, στην ακόρεστη πείνα μέσα στον κορεσμό!
"Δεν αγγίζεις όμως ακόμη τις ψυχές τους. Υπάρχει άβυσσος ανάμεσα στο δίνεις και το παίρνεις και η μικρότερη άβυσσος είναι εκείνη που γεφυρώνεται δυσκολότερα."
Χάθηκα στα λόγια της φωνής μου, κόμπιασα και αναμάσησα τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, αλλά και τις συναντήσεις στο "Πόλις" και τις υποσχέσεις των δωρητών. Μια πείνα μεγάλωσε μέσα μου, μια πείνα που μεγαλώνει από την ομορφιά μου: θέλω να κάνω κακό σ' εκείνους που φωτίζω, θέλω να ληστέψω εκείνους που μου προσφέρουν δώρα: έτσι ένοιωσα το πρωί να πεινώ για κακία, ιδού η μοχθηρία που ξεπηδά από τη μοναξιά μου.