Να και κάτι ευχάριστο: Το μπλογκ του Σπύρου μίλησε πάλι... Τι είπε; Μα, δεν μιλά, φωνάζει, μεταμορφώνεται...Απλά στέλνει τα σημάδια του και σωπαίνει। Τότε, νοιώθω, κι εγώ, τη καρδιά του λυτρωμένη και από τα μάτια του να τρέχουν δάκρυα που καταλήγουν στα χέρια του। Μια φωτογραφία που δεν έχει τυπωθεί ακόμη, έρχεται να μας παρασύρει στο τελευταίο μας αμάρτημα, καθώς, λέω, και άμα ο φωτογράφος συναντά τον ποιητή και το κοινό του, αυτές είναι οι διηγήσεις του...
Μέχρι εκείνες τις ημέρες που αργούν, με διάθεση και πάθος σας προτείνω: http://petroskoublis.blogspot.com/ για τη τρυφερότητα του φωτός πάνω στο σκοτάδι του 'καναπέ' και http://spirospv.blogspot.com/ για τη βία των λέξεων, ώστε η "... παρέκκλιση που συνειδητά ακολουθούμε, ΝΑ είναι που δίνει, ακόμη, νόημα στη ζωή μας...", καθώς φωτογραφίζουμε με λέξεις, ή αν θέλετε, απαγγέλλουμε με φωτογραφίες τις λέξεις του Σπύρου καθισμένοι στον καναπέ του Πέτρου!

Να 'στε καλά και ανήσυχοι!