"Μη φεύγεις!" είπε τότε ο ταξιδιώτης, που ονομαζόταν ίσκιος των Νύξεις, "...μείνε κοντά μας, γιατί μπορεί να μας κυριέψει πάλι η παλιά υπόκωφη θλίψη".
Εκείνη την εποχή, δηλαδή, σήμερα, αγαπούσα αυτούς που 'μαζεύονταν στις πλατείες', χόρευαν δίχως σκέψεις, σαν μικρά μυστικά, σαν αινίγματα πολύχρωμα μιας Ταραντέλας, δεμένα με κορδέλες, δίχως σύννεφα, αινίγματα που αφήνονταν να λυθούν: με την πράξη αυτών που συμμετείχαν στη πρώτη λαϊκή συνέλευση των κατοίκων της Καισαριανής! "Με τα ρουθούνια μου θα ρουφήξω αργά και ερευνητικά τον αέρα, σαν κάποιος που μυρίζει καινούργιον, ξένο αέρα σε καινούριες χώρες..."।
Κατόπιν άρχισα να τραγουδώ στις πλατείες και η φωνή μου ήταν σαν μυσταγωγία: "Ο αγώνας μεγαλώνει: αλίμονο σ' εκείνον που κρύβει τις θυγατέρες των αγώνων"!
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου