Η προσφορά του δώρου

Και πάλι πέρασαν μέρες πάνω από την ψυχή μου και δεν το πρόσεξα. Το ιστολόγιο μαύρισε από τη σιωπή του και με κοίταζε ανήσυχο. Γιατί με έβλεπε που αγνάντευα το 'έργο' μου, πάνω από τις περιπλεγμένες αβύσσους της επικοινωνίας, άρχισε να χορεύει γύρω μου παιγνιδιάρικα, ώσπου στο τέλος άκουσα τα λόγια του.
"Ω άπιστε, είπε, την ευτυχία σου ψάχνεις μέσα στο διαδίκτυο;" __ "Τι σημασία έχει η ευτυχία! απάντησα, πάει καιρός πολύς που δεν αγωνίζομαι για την ευτυχία, αγωνίζομαι για το έργο μου." __ "Ω εραστή, είπαν ξανά οι λέξεις του ιστολογίου, μιλάς σαν κάποιον που έχει πολλά λεφτά και αγαθά, ενώ σπρώχνεσαι και λιώνεις μέσα στη λιωμένη πίσσα της ανεργίας."
Εκείνος δεν απάντησε, τις λέξεις του δεν βρήκα στα αυτιά μου, σαν αγριεμένο κύμα συλλογισμών στο μυαλό μου έφερνα την πίσσα της ανεργίας και όχι της αεργίας που ποτέ δεν γνώρισα...ώσπου πάλι στάθηκαν μπροστά μου οι λέξεις. "Ω ηδονιστή, είπαν, γίνεσαι ολοένα πιο κίτρινος και πιο σκοτεινός, μολονότι συνουσιάζεσαι με τις λέξεις, κοίτα λοιπόν, κάθεσαι πάνω στις νύξεις σου!" Ένοιωσα τον θυμό και την βλαστήμια στα χείλη μου, αλλά αντέδρασα: __"Τι λέτε βρε, νύξεις μου, είπα και γέλασα. Αυτό που μου συμβαίνει είναι ότι νοιώθω το μέλι μέσα στις φλέβες μου, ένα δώρο που κάνει το αίμα μου πιο παχύ και σιωπηλό και μάθετέ το, εσείς λέξεις των νύξεων, ή νύξεις των λέξεων, ή όπως στο καλό θέλετε να σας ονοματίζω, θέλω να προσφέρω τα δώρα μου στον κόσμο των ανθρώπων, ένας αδιόρθωτος εκπαιδευτής και σωφρονιστής της αβύσσου των ανθρώπων παραμένω". Τραβήχτηκαν, έφυγαν οι λέξεις, δεν ξέρω αν κατάλαβαν την πονηρία μου, αλλά μονάχος σαν έμεινα, μ' άκουσα να προφέρω:
"Το ότι μίλησα για προσφορές και προσφορά δώρων, δεν ήταν παρά μια πονηριά του λόγου μου και τώρα που είμαι μόνος, έχω το δικαίωμα να μιλώ πιο ελεύθερα απ ότι μπροστά σε ομάδες στοιβαγμένων και συμπονετικών μαθητών και να τους πω: Τι να προσφέρω! Εγώ σπαταλώ ότι μου χαρίζουν, εγώ ο σπάταλος με τις χίλιες λέξεις: Πώς θα μπορούσα να το ονομάσω αυτό ακόμη- η προσφορά του δώρου! "
Αυτά συνέβησαν και πανούργος και σαρκαστικός, όπως πάντα ήμουν, μέσα στο ιστολόγιο, καθόλου ανυπόμονος, καθόλου υπομονετικός, μάλλον σαν έναν που ξέμαθε ακόμα και την υπομονή, προχώρησα σε μια άλλη ανάρτηση.