Τα πρωϊνά νυχτερινά κάλαντα

"Είναι νύχτα όταν γράφονται αυτοί οι ήχοι: τώρα είναι πρωί σαν τις πηγές των λέξεων που αναβλύζουν. Και η ψυχή μου είναι μια πηγή που αναβλύζει κάλαντα.
Είναι νύχτα: τώρα με βλέπω να γυαλίζω το τριγωνάκι και ξυπνούν μέσα μου τα κάλαντα εκείνων που αγαπούν. Και η ψυχή μου είναι τα θρυμματισμένα κάλαντα ενός όντος που αγαπά.
Κάτι άσβεστο, κάτι ασίγαστο υπάρχει μέσα μου, θέλει να ακουστεί δυνατά, σαν καθημερινά κάλαντα σε αδιάφορους ανθρώπους. Μια λαχτάρα για αγάπη υπάρχει μέσα μου, που τραγουδά η ίδια τη γλώσσα της αγάπης.
Είμαι φως: αχ, να ήμουν νύχτα! Αλλά αυτή είναι η μοναξιά μου, να είμαι περικυκλωμένος από φως..."
Αυτά τα κάλαντα τραγούδησα το πρωί, σαν μια επιθυμία να ήμουν σκοτεινός και νυχτερινός, να βυζαίνω συνέχεια τους μαστούς του φωτός, τα μικρά σπινθηροβόλα αστέρια που σαν φωτεινά σκουλήκια χαρίζουν φως στον ουρανό να προσκυνώ.
Το ένοιωσα όμως: Ζω μέσα στο δικό μου φως, πίνω πάλι τις φλόγες που ξεπηδούν από μέσα μου. Δεν γνωρίζω την ευτυχία εκείνου που παίρνει, συνεχώς πια ονειρεύομαι πως το να κλέβεις πρέπει να δίνει περισσότερη ευτυχία από το να παίρνεις.
Αυτή είναι η φτώχεια μου, να μην ξεκουράζεται ποτέ το χέρι μου από το να δωρίζει...
"Αυτός είναι ο φθόνος σου, να βλέπεις μάτια που περιμένουν και τις φωτισμένες νύχτες της λαχτάρας, άκουσα τη φωνή να μου τραγουδά."
Παίρνουν από μένα, απάντησα βιαστικά και λούφαξα μέσα στη δυστυχία όλων των δωρητών, στην ακόρεστη πείνα μέσα στον κορεσμό!
"Δεν αγγίζεις όμως ακόμη τις ψυχές τους. Υπάρχει άβυσσος ανάμεσα στο δίνεις και το παίρνεις και η μικρότερη άβυσσος είναι εκείνη που γεφυρώνεται δυσκολότερα."
Χάθηκα στα λόγια της φωνής μου, κόμπιασα και αναμάσησα τις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, αλλά και τις συναντήσεις στο "Πόλις" και τις υποσχέσεις των δωρητών. Μια πείνα μεγάλωσε μέσα μου, μια πείνα που μεγαλώνει από την ομορφιά μου: θέλω να κάνω κακό σ' εκείνους που φωτίζω, θέλω να ληστέψω εκείνους που μου προσφέρουν δώρα: έτσι ένοιωσα το πρωί να πεινώ για κακία, ιδού η μοχθηρία που ξεπηδά από τη μοναξιά μου.

Η προσφορά του δώρου

Και πάλι πέρασαν μέρες πάνω από την ψυχή μου και δεν το πρόσεξα. Το ιστολόγιο μαύρισε από τη σιωπή του και με κοίταζε ανήσυχο. Γιατί με έβλεπε που αγνάντευα το 'έργο' μου, πάνω από τις περιπλεγμένες αβύσσους της επικοινωνίας, άρχισε να χορεύει γύρω μου παιγνιδιάρικα, ώσπου στο τέλος άκουσα τα λόγια του.
"Ω άπιστε, είπε, την ευτυχία σου ψάχνεις μέσα στο διαδίκτυο;" __ "Τι σημασία έχει η ευτυχία! απάντησα, πάει καιρός πολύς που δεν αγωνίζομαι για την ευτυχία, αγωνίζομαι για το έργο μου." __ "Ω εραστή, είπαν ξανά οι λέξεις του ιστολογίου, μιλάς σαν κάποιον που έχει πολλά λεφτά και αγαθά, ενώ σπρώχνεσαι και λιώνεις μέσα στη λιωμένη πίσσα της ανεργίας."
Εκείνος δεν απάντησε, τις λέξεις του δεν βρήκα στα αυτιά μου, σαν αγριεμένο κύμα συλλογισμών στο μυαλό μου έφερνα την πίσσα της ανεργίας και όχι της αεργίας που ποτέ δεν γνώρισα...ώσπου πάλι στάθηκαν μπροστά μου οι λέξεις. "Ω ηδονιστή, είπαν, γίνεσαι ολοένα πιο κίτρινος και πιο σκοτεινός, μολονότι συνουσιάζεσαι με τις λέξεις, κοίτα λοιπόν, κάθεσαι πάνω στις νύξεις σου!" Ένοιωσα τον θυμό και την βλαστήμια στα χείλη μου, αλλά αντέδρασα: __"Τι λέτε βρε, νύξεις μου, είπα και γέλασα. Αυτό που μου συμβαίνει είναι ότι νοιώθω το μέλι μέσα στις φλέβες μου, ένα δώρο που κάνει το αίμα μου πιο παχύ και σιωπηλό και μάθετέ το, εσείς λέξεις των νύξεων, ή νύξεις των λέξεων, ή όπως στο καλό θέλετε να σας ονοματίζω, θέλω να προσφέρω τα δώρα μου στον κόσμο των ανθρώπων, ένας αδιόρθωτος εκπαιδευτής και σωφρονιστής της αβύσσου των ανθρώπων παραμένω". Τραβήχτηκαν, έφυγαν οι λέξεις, δεν ξέρω αν κατάλαβαν την πονηρία μου, αλλά μονάχος σαν έμεινα, μ' άκουσα να προφέρω:
"Το ότι μίλησα για προσφορές και προσφορά δώρων, δεν ήταν παρά μια πονηριά του λόγου μου και τώρα που είμαι μόνος, έχω το δικαίωμα να μιλώ πιο ελεύθερα απ ότι μπροστά σε ομάδες στοιβαγμένων και συμπονετικών μαθητών και να τους πω: Τι να προσφέρω! Εγώ σπαταλώ ότι μου χαρίζουν, εγώ ο σπάταλος με τις χίλιες λέξεις: Πώς θα μπορούσα να το ονομάσω αυτό ακόμη- η προσφορά του δώρου! "
Αυτά συνέβησαν και πανούργος και σαρκαστικός, όπως πάντα ήμουν, μέσα στο ιστολόγιο, καθόλου ανυπόμονος, καθόλου υπομονετικός, μάλλον σαν έναν που ξέμαθε ακόμα και την υπομονή, προχώρησα σε μια άλλη ανάρτηση.

Ένα βιβλίο για όλους και για κανέναν

Και πάλι πέρασαν μέρες πάνω από την ψυχή μου, αλλά και τι μ' αυτό δεν το πρόσεξα. Το ηλεκτρονικό μου όμως βιβλίο έμεινε άγραφο. "Τι σημασία έχει η γραφή..." απάντησε η φωνή μου, "σε ένα βιβλίο για όλους και για κανέναν;".
Έτσι μου μίλησε ο διάβολος που έχω μέσα μου, αλλά δεν ξέρω πώς: άκουσα τους ήχους του πληκτρολογίου μου σαν έβλεπα στην οθόνη του υπολογιστή μου την ομιλούσα γραφή να προφέρει: "και ο θεός έχει την κόλασή του: είναι η γραφή των ανθρώπων".

ΝΥΞΕΙΣ, Νέα απόπειρα, "Για τους συμπονετικούς μαθητές μου": http://www.medie1.opengr.net/

Ο χαιρετισμός

Μέρα που είναι, ύστερα από πολλές μάταιες αναζητήσεις στο διαδίκτυο και γυροβολιές προς αναζήτηση εργασίας, επέστρεψα στη σπηλιά μου: τις νύξεις. Βρισκόμουν σχεδόν στο στόμιο της έμπνευσης να γράψω για το διάλογο του "τι είναι διαδίκτυο", όχι πάνω από δύο δευτερόλεπτα εγρήγορσης, όταν συνέβη εκείνο που περίμενα λιγότερο από καθετί: ξανάκουσα τη μεγάλη κραυγή της απελπισίας.
Αυτή τη φορά ερχόταν μέσα από το ιστολόγιο μου το ίδιο. Μια μακρόσυρτη, πολύμορφη, μοναδική κραυγή, που διέκρινα καθαρά ότι την αποτελούσαν πολλές φωνές μαζί: αν την άκουγε κανείς από μακριά, ηχούσε στα αφτιά του σαν να έβγαινε από ένα μόνο στόμα: "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία"!
Χαιρέτισα έναν-έναν όλους τους φιλοξενούμενους στη σπηλιά μου, τον 'πολύξερο' Ανδρουλάκη, τη 'θορυβώδη' Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς - Αντάρτικη Ομάδα Τερροριστών, το ματωμένο κρανίο της Κανελοπούλου, τις 'απολογίες' της Κούνεβα και όσους 'πλησιάζουν' τον θάνατο, άφησα ξαφνικά στη μέση τους υπόλοιπους χαιρετισμούς γιατί με κυρίεψε η επιθυμία μου, έκλεισα τα μάτια και στόμα μπροστά στη κίνηση της καρδιάς μου, να ακούσω τις πολλές φωνές του ενός στόματος: Χαιρετισμός
http://www.youtube.com/watch?v=Il70RAsZgSY

ΕΠΙΣΤΗΜΗ είναι..

Δεν άκουσα το τραγούδι τους και σαν ευσυνείδητος του πνεύματος άρπαξα τη γραφή από τα χέρια τους και φώναξα:
"Μάθημα 1: Από τον ΛΟΓΟ στη ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΑ, αφήστε να μπει 'καθαρός λόγος' δω μέσα στο διαδίκτυο! Ας μιλήσει για την διαδρομή "Από τον 'λόγο' στη "γλώσσα".
Ας σκεφτούμε πάνω στις 3 αυτές φράσεις, από το βιβλίο του συγγραφέα Γιώργου Χειμωνά, "Έξι μαθήματα για τον Λόγο" ( Εκδόσεις "ύψιλον", 1984).

* Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία του λόγου του...

*...το πεδίο της συνείδησης εμφανίζεται σαν ένα πεδίο του λόγου, πλαίσιο όλων των επικοινωνιών που ενώνουν το υποκείμενο με τους άλλους και με τον εαυτό του και πλαίσιο της σαρκικής παρουσίας του εαυτού μας μέσα στην ομιλία....

* Ο λόγος είναι μία εσωτερική εκφραστική λειτουργία, μορφοποιός των συνειδησιακών στιγμών, συγκροτεί σύστημα αμφίδρομης αναφοράς μεταξύ μιας δομής (σημαινόμενο) και μιας μορφής (σημαίνον)..."

Μιλήσαμε και σκεφτήκαμε αρκετά μαζί με την επιστήμη, έμαθα ότι δεν ήξερα: "Ο λόγος δεν λέγεται, ο λόγος λέγει" , διότι κανείς ορισμός του δεν είναι νοητός, καμιά προσέγγισή του εκ των έξω...
"Επομένως", κραύγασα: " Εμείς οφείλουμε να είμαστε διαφορετικοί!". Και ανέβασα έναν πίνακα...το σχέδιο του εγκεφάλου μου, τις εκφραστικές, διακεκομμένες γραμμές του λόγου μου, της γραφής, της ανάγνωσης, της αφασίας του προφορικού λόγου... Αν Επιστήμη είναι ο πανάρχαιος φόβος, τότε το διαδίκτυο τι είναι;

"Ανάμεσα στις θυγατέρες της ερήμου"

Ανάμεσα στις θυγατέρες της ερήμου, στον καθαρό ανατολίτικο αέρα βρισκόμουν, αλλά κουβάλαγα μαζί μου την υγρή, μελαγχολική, γέρικη Ευρώπη, καθώς το φίδι που αντιπροσωπεύει τον εμπειρισμό μίλησε, ή μάλλον γέννησε τον παρακάτω λόγο: "…οι μέθοδοι και οι οργανισμοί που αξιοποιούνται από ειδικές κοινωνικές ομάδες για να μεταδώσουν μηνύματα σε μεγάλο, κοινωνικά ανάμεικτο και πλατιά διασκορπισμένο κοινό."
Ως μέσα μαζικής επικοινωνίας μπορούν να οριστούν οι μέθοδοι και οι οργανισμοί που αξιοποιούνται από ειδικές κοινωνικές ομάδες για να μεταδώσουν μηνύματα σε μεγάλο, κοινωνικά ανάμεικτο και πλατιά διασκορπισμένο κοινό...ήταν το σύρσιμο του φιδιού στη γη.
Οι θυγατέρες της ερήμου χόρευαν δίπλα μου δίχως σκέψεις, μικρά μυστικά δεμένα με κορδέλες αινίγματα, σαν γαϊτανάκι των οσφρήσεων να τραγουδούν:
"Η έρημος μεγαλώνει: αλίμονο σ' εκείνον που κρύβει ερήμους!"
Δεν άκουσα το τραγούδι τους...

Το σημάδι

Το επόμενο πρωί όμως, ΕΓΩ πήδηξα από το στρώμα μου, ακριβώς όπως ο "Ζαρατούστρας πήδησε" από το δικό του, στη σελίδα 313 του αντίστοιχου βιβλίου, και βγήκα από τη σπηλιά μου, λαμπερός και δυνατός, όπως ένας πρωινός ήλιος που έρχεται από σκοτεινά βουνά.
" Τι είναι τα ΜΜΕ; αναρωτήθηκα, όπως είχα αναρωτηθεί και στο παρελθόν, εσείς που διαμεσολαβείτε και φωτίζετε την ευτυχία των ανθρώπων, τι θα ήταν όλη η ευτυχία σας, αν δεν είχατε αυτούς που φωτίζετε;
Κοιμούνται ακόμη, υπάκουα αυτιά λείπουν, δεν καταλαβαίνουν ποια είναι τα σημάδια του λόγου μου, το όνειρό μου- δεν είναι γι' αυτούς εγερτήριο κάλεσμα..."
Ή μήπως όχι;

ΠΡΟΛΟΓΟΣ του βιβλίου μου

Το 1997, σε ένα μάλλον πομπώδες ύφος έγραφα: “Medie1, το μοναδικό στην Ελλάδα Ηλεκτρονικό βιβλίο που λειτουργεί ως ανοικτό και από απόσταση πρόγραμμα εκπαίδευσης για τα επαγγέλματα της επικοινωνίας.
Στη συνέχεια, αναζητώντας τον εξορθολογισμό της διάσπαρτης, 'παραμορφωμένης' γνώσης για τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας στην Ελλάδα, πάλι, με εκείνο το υπερφίαλο ύφος γραφής, υποσχόμουν ότι: “Το Me.Di.E. 1 αποτελεί την πρώτη συγκροτημένη προσπάθεια εξέτασης, ανάλυσης και κριτικής προσέγγισης της ανάπτυξης των Μ.Μ.Ε στην Ελληνική γλώσσα. Προσφέρει εξειδικευμένη πληροφόρηση σε θέματα θεσμών, οργάνωσης, λειτουργίας και παραγωγής προϊόντων των Μ.Μ.Ε στη χώρα μας.”
Τώρα που έγινα 53 χρονών, εγκατέλειψα τον διαδικτυακό τόπο που είχε γεννηθεί το MEDIE 1 και τις πληγές της συγγραφής του (http://www.opengr.net/MEDIE1 ) και πήγα στο βουνό "ΝΥΞΕΙΣ"..
Εκεί επιδιώκω να απολαύσω το πνεύμα μου και τη μοναξιά μου δίχως να κουραστώ, για όσα τέλος πάντων χρόνια αντέξω...
Τι λέτε θα τα καταφέρω;

Γιατί "ΝΥΞΕΙΣ";

Μα, μόνο με νύξεις πλέον μπορώ να ανοίξω τους κύκλους επικοινωνίας και διαλόγου στο διαδίκτυο...