Ο χαιρετισμός

Μέρα που είναι, ύστερα από πολλές μάταιες αναζητήσεις στο διαδίκτυο και γυροβολιές προς αναζήτηση εργασίας, επέστρεψα στη σπηλιά μου: τις νύξεις. Βρισκόμουν σχεδόν στο στόμιο της έμπνευσης να γράψω για το διάλογο του "τι είναι διαδίκτυο", όχι πάνω από δύο δευτερόλεπτα εγρήγορσης, όταν συνέβη εκείνο που περίμενα λιγότερο από καθετί: ξανάκουσα τη μεγάλη κραυγή της απελπισίας.
Αυτή τη φορά ερχόταν μέσα από το ιστολόγιο μου το ίδιο. Μια μακρόσυρτη, πολύμορφη, μοναδική κραυγή, που διέκρινα καθαρά ότι την αποτελούσαν πολλές φωνές μαζί: αν την άκουγε κανείς από μακριά, ηχούσε στα αφτιά του σαν να έβγαινε από ένα μόνο στόμα: "Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία"!
Χαιρέτισα έναν-έναν όλους τους φιλοξενούμενους στη σπηλιά μου, τον 'πολύξερο' Ανδρουλάκη, τη 'θορυβώδη' Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς - Αντάρτικη Ομάδα Τερροριστών, το ματωμένο κρανίο της Κανελοπούλου, τις 'απολογίες' της Κούνεβα και όσους 'πλησιάζουν' τον θάνατο, άφησα ξαφνικά στη μέση τους υπόλοιπους χαιρετισμούς γιατί με κυρίεψε η επιθυμία μου, έκλεισα τα μάτια και στόμα μπροστά στη κίνηση της καρδιάς μου, να ακούσω τις πολλές φωνές του ενός στόματος: Χαιρετισμός
http://www.youtube.com/watch?v=Il70RAsZgSY